Mee op outreach

Dinsdagochtend heb ik de eeuwig durende overdracht bij de labour rooms en sala aan me voorbij laten gaan om wat bij te slapen ;) De visite liep ik mee met Haji (ook een van de interns) aan de achterzijde van de maternity ward waar de vrouwen liggen na keizersnede en andere gynaecologische ingrepen. Meteen viel op dat ik een stuk minder bij de visite werd betrokken: de vertaling was marginaal en mijn Swahili is nog steeds ontoereikend. Er waren maandag overdag en 's nachts zoveel keizersnedes verricht dat de kamers overvol lagen en ze zelfs ook patiënten in bedden op de gang gelegd hadden. Ik blijf me verbazen over de 0% privacy, al helemaal niet op de gang. Ik ben continu de dekbedden aan het recht trekken nadat we lichamelijk onderzoek verricht hebben ... Überhaupt is het opvallend dat vrouwen hier totaal niet preuts zijn. Ze liggen met borsten open en bloot in bed, en familie, nurses en interns knijpen er flink op los om de baby's aan de borst te krijgen. We moesten uiteraard ook visite lopen bij vrouwen die de meest vreselijke soorten kanker hebben. Ik snap nu weer waarom ik graag cardiologie ga doen, want daarbij heb je niet vaak te maken met kanker. Ik vind het zo vreselijk om die vrouwen daar uitgemergeld te zien liggen met ontzettend veel pijn. Er is gelukkig een palliatief team, maar patiënten kunnen geen morfine krijgen want dat is out-of-stock ... Ook was er maandag een baby via een keizersnede geboren met een enorme vochtzak achterop haar eigen hoofd ter grootte van een tweede hoofd, heel bizar en sneu om te zien. Gelukkig niet alleen maar ziekenhuiservaringen .... Dinsdagavond kwam Clement, onze safari guide van Haydom Safaris, op bezoek om eea door te spreken voor de laatste 2 weken van mijn verblijf in Tanzania. Ik heb ongelofelijk veel zin om deze trip met pap en mam te gaan maken: het spotten van de big five in de natuurparken, een dag op pad met de bush men, lopen door en langs watervallen etcetera!

Vandaag ben ik mee geweest op outreach! Ik moest om 7.30 gereed staan bij OPD (outpatient department) en dan zouden we met een jeep naar een nabijgelegen dorp vertrekken ten behoeve van voorlichting, wegen van kinderen en vaccinaties. Na enige tijd wachten en veel Swahili om mij moest ik om 8.15 m'n naam in een boek schrijven. Er stond dr. ..., want vorige week moesten Leslie en ik doorgeven wat we hier in Haydom deden. Er bleek een 2e wagen opgetrommeld te moeten worden, dus nog even wachten. Om 8.40 was de 2e auto er en om 8.45 vertrokken we. Ik zat op de achterbank geplet met 3 nurses en onze driver had de vaart erin. Hij behaalde zelfs 95 km/uur op een weg met veel losliggende kiezels, maar we stonden ook een aantal keer stil omdat we tussen de koeien/geiten/ezels waren ingesloten op de weg. Ook moesten we een paar keer stoppen omdat een van de nurses erg wagenziek was met alle gevolgen uit het raam van dien :). Om 9.15 stopte we in een dorpje en ik dacht dat we er waren ... maar nee, hier gingen we eerst uitgebreid thee drinken bij een cafeetje. Om 9.45 vertrokken we weer en om 10.30 waren we op de plaats van bestemming. Althans, ik dacht eerst dat het weer een tussenstop was dus vroeg nog heel beleefd aan de driver hoever we nog moesten rijden. Na wat gelach van alle kanten en geklets in het Swahili zei hij nog 2 uur ... Jaja, nou, we waren er dus al. Het was een veldje met daarop een kerk (foto's staan erop). De werkdag kon wat mij betreft beginnen, maar nee, eerst wachten tot er wat meer vrouwen met kinderen zich verzameld hadden die van heinde en verre aangelopen kwamen. In een van de bomen werd een weegschaal gehangen waarachter zich al een enorme rij vrouwen met baby's op de rug geknoopt had verzameld. Ze zijn daar overigens mega handig in om die kinderen van hun rug af en er weer op te krijgen. De eerste taak was het wegen van de kinderen. Alle moeders hebben een soort tas waarvan de hengels aan een haak worden gehangen en dan is het een kwestie van aflezen. De oudere kinderen grijpen de haak vast en worden op die manier gewogen. Een van de nurses vertaalde mijn gewicht in het Engels naar het Swahili voor de moeders en dat werd genoteerd in een of ander 'groeiboekje'. Hier moest ik vooral niet te gek doen naar de kinderen, want dan zetten ze het meteen op een krijsen en dan was het gewicht nauwelijks af te lezen. Na 30 minuten dacht ik dat het luchtalarm af ging, maar dat bleek het sein te zijn voor het bidden en het onderwijs over borstvoeding in de kerk. Ik snapte er werkelijk helemaal niets van en er was niet echt iemand toe te bewegen iets voor me te vertalen. Dan maar mensen kijken en zelf bekeken worden als enige blanke. Hierna werd ik ingezet op de vaccinatiepost. Initieel mocht ik alleen de druppels geven voor de vaccinatie tegen polio, maar later kreeg ik uitbreiding van m'n taken: het optrekken en zetten van de overige vaccinaties. Hier heb ik geen vrienden gemaakt: krijsen dat ze deden :). Ook was ik verbaasd (en gefrustreerd) over de manier waarop het vaccineren verloopt: de administratie is zo onduidelijk en ik had ernstig m'n twijfels of iedereen wel het goede kreeg. En ook werd afgestreept welke vaccinaties ze gebruikt hadden voor 'the statistics'. Ik ben blij dat ik daar m'n onderzoek niet heb gedaan, want dan is - bij wijze van spreken - zelfs je standaard deviatie onbetrouwbaar ;). Om 14.15 uur zat de werkdag erop en was er voor iedereen wali. Ik hoopte er onderuit te kunnen komen, maar no way. Rijst kon ik uit een afwasteil scheppen en beans zaten gekookt in een pan. Ik had expres al weinig opgeschept maar na 5 happen was ik er al meer dan klaar mee, maar na 10 happen gaf ik het op. Wat smerig, dat eet ik niet nog eens. De terugreis verliep vlekkeloos en om 15.45 zat ik weer in de tuin in de zon :). 's Avonds kwam Elysia om de trip van vrijdag op zaterdag te bespreken waarbij wij met 8 personen de Mount Hanang (3417 meters) zullen bedwingen.