De eerste werkweek op de Maternity

Ik zal niet meer elke dag posten op m'n blog omdat de dagindeling hier elke dag hetzelfde is: doctor's meeting, kerkdienst in Sala, radiologiebespreking en daarna gaat iedereen naar z'n eigen afdeling. 

De eerste 3 weken zit ik op de Maternity Ward, waarbij op dinsdag en donderdag de doctor's meeting in de labour rooms plaatsvindt in plaats van met alle dokters gezamenlijk. Tot op heden heb ik elke dag 's ochtends de visite meegelopen met Daniel (intern) in de antenatal (zwangeren, voor de geboorte betekent dit) room. De eerste 1.5 dag was het vooral meekijken, maar toen hij door had dat ik 'doctor Kirsten' was, mocht ik lichamelijk onderzoek doen, met de patiënt kletsen (en aanvullende vragen stellen waarbij ik hem dan ook moet uitleggen waarom ik dat wil weten) waarbij hij het dan vertaalde, en de uitgerekende datum uitrekenen. Dat laatste is hier nog niet zo makkelijk omdat de vrouwen niet exact hun menstruatiepatroon bijhouden. Ik zie hier pathologie voorbijkomen die ik in Nederland echt nog nooit gezien heb zoals zwangeren met tuberculose in het ruggenmerg waardoor verlamming van de onderbenen (de vraag is of dit ooit nog goed komt).

M'n Swahili wordt hier ook elke dag uitgebreid: de nurses leren mij per dag een aantal woorden die handig zijn voor de visite ... en de volgende dag word ik overhoord :P. Ik ben benieuwd of ze mij morgenochtend ook met 'hoe gaat het' begroeten in plaats van dat ik zeg 'unaendeleaje' :).

Bij een van de radiologiebesprekingen werd een interessante casus besproken deze week, met helaas wel een bedroevende afloop. Het betrof een vrouw van 35 jaar, die 28 weken zwanger was, en buiten bewustzijn op de Eerste Hulp (reception) belandde. Er was sprake van een onmeetbare bloeddruk, pupilverschil en ook had zij een epileptische aanval gehad. Derhalve werd zij naar de IC gebracht en werd er een CT-scan verricht. Deze scan toonde een bloeding in het brein. Een van de Nederlandse artsen zei tegen een van de lokale artsen dat hij naar deze patiënt moest gaan ter beoordeling samen met mij. Uiteindelijk gingen de Dutchies samen ... Aangekomen op de IC zagen wij een zeer slecht uitziende vrouw en na het voelen van de pols kon ik alleen maar zeggen: deze dame heeft geen pulsaties meer en voelt perifeer (handen/voeten) koud aan. Deze dame was overduidelijk overleden, maar de vraag was wanneer exact ... Ik kan me dit in de Westerse wereld totaal niet voorstellen met al die apparatuur die wij op de IC hebben staan ter registratie van vitale parameters.

Gelukkig gebeuren er ook hele bijzondere mooie dingen: in de labour rooms worden elke dag diverse baby's geboren! De vrouwen hier bevallen geheel in hun eentje, er is geen partner of familie bij. Als er een beslissing moet worden genomen, bijvoorbeeld over wel/geen keizersnede, dan komt de partner even binnen, die voor de dame in kwestie de beslissing neemt of de vrouw wordt op een brancard naar buiten gereden waarbij er een kleed over de gehele vrouw wordt gelegd, ook over haar hoofd, en dan wordt in het gras de beslissing genomen. Mannen zijn in principe niet welkom op de maternity ward, maar wachten buiten op het ziekenhuis terrein. Ook een grappige observatie: de navelstreng wordt afgebonden met een postelastiekje! Ook heb ik mijn eerste tweeling geboren zien worden hier in Tanzania via de natuurlijke weg. De eerste baby werd geboren en toen was die buik nog zo dik dat er of nog een baby in moest zitten (onverwacht) of dat er iets anders aan de hand was ... Uiteindelijk dus onverwacht een tweeling! Ook heb ik mijn eerste keizersnede meegemaakt wat nauwelijks verschilde van in NL, behalve de hoeveelheid mensen die op de operatiekamer aanwezig waren.

Andere Haydom maternity wetenswaardigheden:
- Handalcohol als dusdanig kennen ze hier niet, in plaats daarvan keer ik elke dag een spa blauw flesje gevuld met aangelengde spiritus om in m'n handen, waarbij de dop van het flesje voorzien is van kleine gaatjes. Ook voor een stuwband hebben ze een mooie oplossing gevonden: voordat de verpleegkundigen hier een infuus gaan prikken wordt er vakkundig een blaascatheter om de arm of pols van de patient gebonden om de bloedvaten te stuwen.
- Als m'n Nederlandse collega naar mij op zoek is, dan zeggen ze: 'oh, you mean the long mzungu'
- Vliegen op en rondom je heen tijdens de visite went heel snel.
- We kunnen in het ziekenhuis geen natrium of kalium bepalen (best handig als patiënten uitgedroogd zijn ...), maar we kunnen wel een CT-scan maken a 100.000 shilling (50 euro).
- Als patiënten geen geld hebben, dan komen ze gewoon niet naar het ziekenhuis. Sommigen patiënten liggen hier heel lang en als je dan vraagt waarom ze nog niet naar huis zijn dan krijg je als antwoord 'they are waiting for money' wat de familie dan moet brengen. Sommige arme patiënten willen ook graag langer in het ziekenhuis blijven liggen omdat ze dan door de familie van andere patiënten wat verzorgd worden in de zin van eten/drinken.
- Verzorging geschiedt door patiënten zelf. Als patiënten totale bedrust hebben dan doen andere zwangere ! patiënten het voor ze. Als toppunt zag ik een zwangere vrouw de catheterzak legen voor een bedlegerige andere patiënt!

Tot slot heb ik m'n eerste kakkerlak in m'n kamer gespot en vakkundig met m'n slipper het leven uit geholpen. Verder gaat alles hier op z'n Afrikaans: wij proberen een identiteitspasje voor aan onze witte jas te regelen, waarbij op dag 1 de foto's gemaakt moesten worden, op dag 2 wij naar een ander gebouwtje moesten waar bleek dat hij de foto nog niet had, en op dag 3 was het lamineerapparaat kapot ... Story will be continued. Donderdagavond hadden wij een Dutch evening met z'n 6-en bij een Nederlands stel hier op het ziekenhuisterrein en vrijdagavond hebben wij een romantisch diner voor 3 in elkaar gezet bij kaarslicht :)