De eerste werkdag bij de chirurgie

De eerste dag bij de chirurgie zit erop. Ik ben blij dat m'n eerste 3 weken grotendeels de zwangeren met goede afloop betroffen om te wennen aan alles, want bij de chirurgie liggen veel patiënten met ernstige ziekten. Een greep uit de casuïstiek die indruk maakten en ik niet snel zal vergeten: 
- Vrouw van 22 jaar die grotendeels verlamd was agv een hersentumor die nu opgenomen was vanwege een longontsteking. Haar man hees haar continu omhoog in het bed, en moest achter haar gaan zitten om haar even rechtop te laten zitten zodat ze weer wat beter kon ademen.
- Man van 27 jaar met een tumor in zijn hals uitgaande van het strottenhoofd met uitzaaiingen overal. Totaal geen kans meer op overleving ...
- Vrouw van 25 jaar met tekenen van hartfalen na een zwangerschap in april. 
- Man van ong. 20 jaar met een enorm verband om zijn linker onderbeen waarbij ik later zag wat eronder zat nadat hij met z'n voet in een bak water was gezet om het verband zelf te verwijderen ... een geamputeerde voorvoet met een enorme open wond waarbij alle structuren zichtbaar waren tot halverwege het onderbeen. Zijn onderbeen had in brand gestaan omdat hij tijdens een epileptische aanval in het vuur, wat thuis gebruikt wordt om op te koken, was gevallen. Opvallend was dat de nurses de wond overgieten met honing voordat ze het weer verbinden (droogt bacteriën uit). 
- Vrouw van ong. 40 jaar met een opengelegde linker onderarm om de druk te reduceren nadat zij gebeten was door een slang. De gehele arm was ontzettend dik en warm.

De ronde deden we vandaag met een van de basisartsen die hier al jaren werkt en dus veel ervaring heeft. Ik kan het niet laten, het blijft een uitdaging, om mee te denken en opvallend is dat je bij elke patiënt wel een nuttige opmerking kunt plaatsen. Gelukkig werkte dat vanochtend erg goed omdat deze arts veel uit ging leggen, leuk en leerzaam! Het is altijd afwegen hoe je enthousiasme uitpakt. 

's Middags ben ik naar de eerste hulp gegaan. Ik vind het nog steeds gek om daar achter een bureau plaats te nemen, en dat de patiënten op hun beurt wachten en een voor een bij je binnen lopen. Soms wel op urgentie geselecteerd, maar vaak ook niet. Het eerste uur was er alleen een clinical officer en zij vond het maar wat handig dat ze kon blijven zitten en ik het lichamelijk onderzoek deed (voor mij alleen maar leerzaam, dus prima!). De komende weken wil ik graag afdeling, operatiekamers, eerste hulp en intensive care afwisselen om zoveel mogelijk te zien en te leren. 

Na werktijd ben ik Haydom in gegaan om boodschappen te doen, de eerste keer in m'n eentje. De inwoners zijn super vriendelijk en vinden het vooral mooi als je probeert wat Swahili te praten. Uiteraard wordt er diverse malen gevraagd of je al getrouwd bent en kinderen willen nog steeds je hand vast houden als mzungu. Ondertussen beschouw ik het als iets compleets normaals, hoe snel kan dat gaan :).Op de weg terug hoorde ik ineens 'HEY, Kristen'. Dat bleek een van de nurses van de maternity ward te zijn. Ik voelde me toen wel een soort van opgenomen in de community ;). Leuk!