Wat een dag van uitersten ...

Vandaag was een dag vol ongeloof en verbazing. Ik had een kladblaadje in m'n witte jas en ben blij dat ik een en ander heb opgeschreven anders was ik zeker een deel nu al vergeten. Wat een indrukken!

Bij de radiologiebespreking werd een nieuwe foto van de nek van het meisje van 5 jaar getoond waar ik me vorige week voor had ingezet zodat zij een nekkraag kreeg nadat ze van het dak van haar huis was gevallen. De wervels stonden meer in hun normale positie en ook kon zij haar armen weer redelijk normaal bewegen! Wat een goed nieuws voor haar en haar familie. Ze is nog niet 100% de oude, dus er zal overleg plaatsvinden met een neurochirurg in Dar. Ik hoop dat ik morgen nog even bij haar om een hoekje kan kijken. 

Daarna heb ik de afdelingsronde meegedraaid met een van de basisartsen. De meeste patiënten die we gisteren gezien hadden waren er nog, dus daar kon ik hem mooi over inlichten. Ondertussen ben ik eraan gewend en wacht ik rustig af, maar statussen van patiënten zijn soms zoek en komen dan na een aantal minuten wel weer tevoorschijn ... Soms ben je dan al een bed verder en moet je weer even terug ;). Ook maken ze bij de visite gebruik van een map waar ook nog papieren van patiënten in zitten wat totaal niet op volgorde ligt en soms leidt tot geblader tot de juiste patiënt gevonden is als we bij een bed staan, maar het werkt, alles zit er uiteindelijk zeker wel in. Goede leerschool voor mij.
Twee indrukwekkende patiënten vond ik vandaag ten eerste een 43-jarige vrouw met een massa in haar buik die aangemeld was voor een operatie om te kijken wat de massa precies is en het te verwijderen indien mogelijk (grote kans op kanker). Vandaag gaf haar echtgenoot aan dat hij de operatie niet wilde en haar mee naar huis wilde nemen. De regel is dan dat de echtgenoot een notitie maakt in de status dat hij de patiënt meeneemt tegen medisch advies. Ik vond het apart te zien dat hij dan letterlijk voor haar doodvonnis tekent. De andere casus was een dame die op de Eerste Hulp in bad zat nadat al haar verband was verwijderd en daar moest een arts een blik opwerpen voordat ze naar de operatiekamer ging. Dus ik liep achter de basisarts aan - en had toen nog geen idee waar we naar toe gingen omdat het voorgaande in het Swahili ging - en moet zeggen dat ik erg schrok van wat ik daar aantrof. Het was een dame die 4 dagen geleden geëlektrocuteerd was. Ik zal jullie de details besparen maar het was echt verschrikkelijk om te zien.

Na de lunch ging ik naar de Eerste Hulp en daar was het tot een uurtje of 14.00 aardig druk. Toen er geen patiënten meer waren, zag ik dat de jeep van Maternity voor reed om naar een zwangere dame te gaan. En ja, ik mocht zeker weer mee :) Tot twee keer toe moest de chauffeur stoppen en kijken of we de weg echt wel met de jeep konden nemen gezien de overhangende bomen en de gigantische gaten in de weg. De takken schuurden regelmatig over het dak en ik moest terug denken aan de vakantie in Namibie en Botswana: 'watch out for the branches'. Bij aankomst stond een van de nurses erop dat ik een soort stofjas over m'n witte outfit aantrok om die te beschermen, heel charmant! Alsnog moest de dame in kwestie 500 meter zelf lopen omdat we echt niet dichter bij haar huis konden komen met de jeep. Echt respect als je om de paar minuten weeën hebt. Grappig detail: een van haar relatives had mijn picknickkleed om :). Na 20-30 minuten rijden, moesten de chauffeur en de relatives de auto uit, ze zou bevallen achter in de jeep! Bijzonder maar ook bizar om mee te maken. Mijn taak was spullen aangeven en medicatie optrekken. De vliezen waren nog niet gebroken dus gedurende een aantal keer persen hield een van de verpleegkundigen een groot doek voor haar en mijzelf om ons tegen spetters te beschermen, en dat bleek niet voor niets. Nadat het jongetje ter wereld was gekomen, hield ik een kleed op om hem op te vangen en af te drogen, en vervolgens warm te houden tot de nurses de moeder verzorgd hadden. Wat een bijzonder moment. Daarna hebben we de kleine in khanga's (kleden met Afrikaanse printen erop) gewikkeld en moest ik hem nog maar even vasthouden tot alles opgeruimd was. Ik had hem zo mee naar Nederland genomen, wat een leukerd. Op een gegeven moment werd de achterdeur van de jeep open gegooid door een van de nurses die naar de relatives - die gedwee in het gras gewacht hadden - schreeuwde dat het een jongen was. Toen alles weer enigszins aan kant was in de auto, werd iedereen verzocht weer plaats te nemen zodat we onze reis terug naar het ziekenhuis konden vervolgen. Maar .. we vertrokken niet voordat de moeder wat vloeibaar eten  uit thermosflessen gegeten had die de relatives hadden meegenomen. Iedereen moest erg lachen om de hele situatie. Non-verbale communicatie is dan gelukkig toch erg sterk :). 

Andere grappigheden van vandaag: 
- Het dragen van halve sokken in slippers en open schoenen is meer gewoonte dan uitzondering.
- Recepten worden met 6 stuks gedrukt op een A4 en dan scheuren maar.
- Kleding van patiënten is zo variabel: van verschoten, oversized, gescheurd en tijden niet gewassen tot super mooie khanga's met nog mooiere jurken eronder. Ook qua sieraden zie je een grote diversiteit: van totaal niets tot allerlei armbanden, spiraalvormige oorbellen, en gaten in oorlellen. Tevens wordt er veel gewerkt met nephaar met overigens zeer mooi resultaat!