Dag 2 (zondag): van Twiga campsite naar Lake Natron

Nadat we om 7.30 ontbijt hadden gekregen van mr. Bean (fruit, gebakken ei, worst, geroosterd brood, jam etcetera) konden we de auto vol laden. Aangezien de cooker ook mee moest, hebben we 3 tassen achter gelaten bij de receptie van de camping. Deze pikken we over ruim een week weer op. Ook op de auto moesten wat spullen worden gelegd welke werden vastgesnoerd met fietsbanden. Hierbij verdraaide Clement zijn nek, waarop hij ineens verdwenen was naar een arts en hij Voltaren creme en diclofenac had meegekregen ... We hebben hem daarna maar gezegd dat wij ook een soort van apotheekje hebben meegenomen ;). De reis ving daardoor aan om 9.00 waarbij we via een hobbelige weg van stenen en gruis tussen twee gebergten in naar onze volgende bestemming gingen. Er was een uitgestrekte savanne met her en der een lemen hut met een rieten dak, waarbij de koeien/geiten/ezels in een omheining van takken bijeen werden gehouden. Zo'n mooi gezicht om dan af en toe wat mensen in kleurrijke kleding (vaak rood en blauw) in de natuur te zien, die vallen zo ontzettend op. Ook de bekende baobab trees hebben we hier frequent kunnen zien. Vandaag zagen we om 10.00 uur ons eerste dier: een giraf midden in de savanne. 

Nadat we de eerste gate (van drie) gepasseerd waren, veranderde het wegdek in zand ... zand ... zand. We zijn een paar keer in een dusdanige zand- en vulkanische aswolk terecht gekomen dat we niets zagen in de auto en het zand via de ruiten naar beneden kwam. We maakten grappen over de Dakar ralley. 

Om 11.30 kwamen we aan bij de 'Hole of God', een gigantische krater (na uitbarsting van een vulkaan) waarbij er ineens overal Masaai vandaan kwamen met armbanden en andere sieraden. Het woord 'hapana' (nee) was vaak onvoldoende om ze af te weren ... Vanuit de auto zagen we de strepen as door het gehele landschap die de uitbarsting in 2010 karakteriseerde waarbij de inwoners geëvacueerd waren maar er vele dieren omgekomen zijn. 

Om 12.00 was gate 2 aan de beurt. Clement probeert weer expat prijs te krijgen, maar zelfs het aangeven van dat ik zijn vrouw ben, werkt bij de wachter niet. Clement's bewoording: "Masaai know dollars". Om 12.45 zijn we bij gate 3 en om 13.00 op de camping. Ondertussen hadden we weer erg veel dieren gezien, maar ben ik gestopt ze op te schrijven. Het enige nieuwe dier in vergelijking met gisteren die we gespot hadden, was een jakhals. Alle spullen, ook die van mr. Bean, werden weer uitgeladen en hoe heerlijk: de tenten werden weer voor ons opgezet. 

Clement zou onze guide uit het Masaai dorp gaan ophalen, zodat wij met hem naar de watervallen konden lopen. Onze gids blijkt Elias te zijn: een echte Masaai qua klederdracht en 2 ontbrekende voortanden. Maar wat een ontzettend leuke man! In totaal lopen - of beter klauteren - we 75 minuten over stenen richting de watervallen. We moesten ervoor regelmatig door het water: initieel tot de scheenbenen, later tot halverwege (mijn) bovenbenen. Elias paste zijn tactiek toe: iedereen elkaars handen vasthouden en gaan. Dat water was best lekker: enige verkoeling was gewenst, pfoe, wat was het heet. De stenen waren regelmatig vrij glad, waarbij Elias met zijn stok de juiste stenen aan tikte waar wij op moesten gaan staan. Hij was een erg goede gids! Uiteindelijk komen we aan bij een kleine waterval, en na 5 minuten verder klauteren kwamen we bij de grote aan. Wauw, wat gaaf. Een aantal toeristen waren al het water in gegaan om in en achter de waterval te komen. Die kans lieten pap en ik ons niet voorbij gaan, en ook Elias vergezelde ons maar al te graag. Kleren hielden we aan: go! We hebben op een grote steen rechtstreeks onder de waterval gezeten, maar zijn er ook achterlangs gegaan waarbij het water dieper was maar lekker warm. Uiteindelijk zijn we van de grote steen afgegleden als zijnde een glijbaan waarna we weer naar het uitkijkpunt konden lopen waar mam met de camera (mooie foto's!) op ons wachtte. Tijdens het lopen, vroeg ik Elias naar tradities en gewoonten bij de Masaai en toen hij door had dat ik wat Swahili sprak, vond hij het helemaal te mooi. Ik heb een kinderliedje geleerd zodat het tellen van 1-10 en de tientallen erna me beter af gaan. Nadat we gedoucht en wel waren - en Elias mij een briefje kwam brengen met alle getallen erop uitgeschreven en zijn email adres -, bleek dat we eigenlijk ook voor een wandeling rond Lake Natron betaald hadden. Dus hop, Elias en wij de auto weer in zodat Clement ons alsnog naar het meer kon rijden voor deze onverwachte sunset walk. Het meer was 930 m2 groot en het totale gebied is 7000 m2 vertelde Elias. Wat ontzettend veel flamingo's waren daar zeg! 

Clement zou daarna Elias naar het Masaai dorp terug brengen, en bij navraag bleek het geen probleem dat ik mee ging. In de auto vertelde Elias dat hij het stamhoofd was, wat een toeval! En Kristina (ik dus) moest en zou zijn moeder, vrouw en 4 kinderen ontmoeten. Daar ging ik dan ... Toen we door het dorp reden in het pikkedonker werd er af en toe aan Elias gevraagd wat die mzungu in de auto deed :). Het was voor het eerst dat hij een toerist mee zou nemen naar zijn gezin, zo bijzonder! Voordat ik met Elias uitstapte, kreeg hij duidelijke instructies van Clement dat hij 5 minuten kreeg om me alles te laten zien omdat hij anders van mr. Bean op z'n kop zou krijgen van waar we bleven (het eten zou dan koud worden). In het pikkedonker kreeg ik een 'rondleiding' waarbij ik binnen 30 seconden aardig wat kinderen om mij heen had die me allemaal vast moesten houden. Het bleek dat hij op het terrein samen met zijn 2 broers woonde en dan kan je wel bedenken hoeveel kinderen er dan rondlopen :P. Er was een huis voor Elias en zijn vrouw, en een huis voor zijn 4 kinderen, er was een groentetuin (zag ik niets van in het donker) en een gebied waar het vee stond. Ik heb twee foto's genomen en heb beloofd deze bij terugkomst in Nederland aan Elias te sturen. Zijn kinderen vonden het prachtig om de foto's te zien op mijn camera. Op een gegeven moment vroeg zijn jongste dochter - Kristina - aan haar vader of ik een pen voor haar zou hebben omdat ze zo graag naar school wilde. Hoe schattig! Ik baalde, want ik had net al m'n spullen uit de auto gehaald! Elias vertelde ook dat de kinderen nu geen grote gaten meer krijgen in hun oorlellen omdat zij  naar school moeten en anders gelijk bestempeld worden. Clement kwam mij na ongeveer 10 minuten ophalen en toen gingen we het Masaai dorpje in op zoek naar wijn voor mam. Clement zijn oom bleek daar ook te zijn en toen werd er uitleg gegeven aan een dame van het cafe dat ze naar de overkant met mij moest om wijn te zoeken. Ze pakte m'n hand en daar gingen we ... ik had geen idee waarheen. De wijn was snel gevonden en toen konden we terug naar de camping.

Op de weg terug vertelde Clement mij een traditie van de Masaai. Zij voeren een besnijdenis uit als jongens ongeveer 14 jaar zijn waarna ze echte krijgers worden. Ze hechten de huid dan niet geheel, waardoor er een soort zesde vinger ontstaat. Vroeger moesten ze ook nog een leeuw of een mens doden en dan respectievelijk de poot en de huid, of de penis, op hun speer meenemen en voor hun huis planten. 

Bij aankomst op de camping was mr. Bean niet zo blij met ons, want het eten werd koud. Snel soep eten en daarna genieten van rijst, salade, kip en avocado buiten voor onze tent met een klein lichtje. Clement vertelde ons tijdens het eten dat zijn oom (mr. Slaa) waarschijnlijk in 2015 voor het presidentschap zal gaan, dus tzt zullen wij het nieuws op de voet proberen te volgen. Omdat het om 18.30 uur al pikkedonker is, gingen we maar om 21.00 uur naar bed ... dat deed iedereen.