Van Arusha naar Haydom

De wekker was echt niet nodig vanochtend. Om 5.00 ging mijn lokale wake-up light af: steeds harder wordend gezang uit de minaretten naast mijn hotel. Na 5 minuten was het voorbij, maar 15 minuten later begon het weer. Om 6.00 dus ruimschoots op tijd aan het ontbijt: fruit en ei op brood met een kop thee. 

6.30 uur op zoek naar de Public Landcruiser, 2 straten verderop. Aldaar trof ik een zeer aftandse jeep aan die wij in Nederland op een autokerkhof zouden verwachten en max 5 personen in zouden vervoeren. In Tanzania niet hoor, daar stop je er gewoon 14 in :) Dakzeil op de dakconstructie van de auto en alle spullen werden op het dak gelegd en daarna vastgesnoerd met wat touw. Gelukkig had ik, zoals geadviseerd door mijn contactpersoon bij het Haydom Lutheran Hospital, 2 plekken gereserveerd en mocht ik als mzungu naast de bestuurder plaats nemen. Denk ook niet dat je iets in te brengen hebt over de plaatsverdeling in de auto, dat wordt voor je geregeld ... Alsnog vrij krap voor m'n benen (ik had ook m'n handbagage in de auto gelegd met al m'n waardevolle spullen want ik zag al voor me dat de helft van het dak zou vallen), maar altijd ruimer dan achterin, dus niets te klagen. Op het dashboard deed niets het meer: geen idee hoe hard we reden, geen idee hoeveel benzine we nog hadden. De rit naar Haydom Lutheran Hospital duurde in totaal 8 uur, grotendeels over de onverharde weg waarbij de bestuurder frequent belde of gebeld werd :). Vantevoren was aangegeven dat de rit 6 uur zou duren, maar in totaal hadden we 3 (!) keer een lekke band dus duurde het iets langer. Ik zat met alleen maar Tanzanianen in de auto dus volgde totaal hun gesprekken in het Swahili niet. Toen we de eerste keer een lekke band gekregen zij een man: ' my sister, do you know what's going on'. Dus ik zei: 'no, but I guess we have a problem'. 'Yes my lady, we have a puncture'. Reserveband erom en we konden weer. De tweede keer toen de band luid aan het sissen was vanwege een gat vroeg diezelfde man 'my friend, we have a big problem'. Dus ik vertelde over het begrip TIA wat ik in Namibie/Botswana geleerd heb (red. This is Africa) ... daarna kon ik niet meer stuk bij m'n mede-reizigers. De derde keer werd gezegd 'we are in real shit', maar dat viel allemaal wel mee. Na 15 min langs de weg in de schaduw gezeten te hebben wachtend op de nieuwe band, konden we onze weg weer vervolgen. Ook werd de auto 2x door police officers gecontroleerd, maar na wat kletsen van onze chauffeur en het betalen van wat fooi mochten we weer verder. De uitzichten waren fenomenaal tijdens de rit, maar het vastleggen op de foto was onmogelijk vanwege de vele kuilen. Ook heb ik m'n hoogtevrees weer overwonnen: we moesten een giga hoge berg op met die auto die al grommend tekeer ging vanwege de ballast. Was ik even blij dat de bijrijder aan de kant van de berg zat en niet aan de kant van die afgronden :P. Toen we bovenaan de berg waren, was denk ik de motor een beetje oververhit, dus hop motorkap open en de chauffeur rommelde wat. Het wegrijden ging vervolgens niet meer, want de auto startte niet. 'My sister, open the door, we have to push'. 2 mannen stapten uit en duwden de auto achteruit waarop we weer konden rijden ... 

Eenmaal aangekomen in Haydom (dorpje) werd ik natuurlijk weer van harte welkom geheten ' karibu mzungu'! De chauffeur was zo vriendelijk mij ietsje terug te rijden en mij af te zetten bij het ziekenhuis. Ik dacht de receptie binnen te lopen, maar dat was de eerste hulp: ontzettend zieke patiënten - kotsend of half dood - op brancards terwijl de verpleegkundigen alvast de hoognodige zorg verleenden. Door een van hen werd ik naar dr. Klaske gebracht (een van de Nederlandse artsen van de Internal Medicine), die mij naar het Guesthouse bracht en uiteindelijk naar mijn ' huisje'. Hier waren Leslie en Margreet (de 2 co's uit NL) ook. Leslie heeft mij vervolgens (na werktijd) rond geleid in het ziekenhuis en dat waren toch wel bizarre indrukken: volgepropte kamers (geen privacy), operatiekamers waar je van buiten mee kan genieten door het raam, ontzettend veel mensen op de been op het ziekenhuis terrein met een speciale schuur waar familie kan overnachten en zoveel meer. Daarna met Leslie boodschappen gedaan in het dorp. Het is daar echt zoals de foto's op de site van Haydom Lutheran Hospital: overal kleine stalletjes met een beperkt aanbod: paprika, wortel, aardappel, avocado, tomaat, ui en komkommer. Het is vanwege het trage internet hier heel lastig om foto's te uploaden, maar zal m'n best doen de komende dagen. Er is 1 winkel waar wat meer Westerse producten gekocht kunnen worden: the two sisters (denk aan nutella, chips, chocola, cola). De school in Haydom was net uit, dus alle kinderen willen dan de hand van de mzungu aanraken. Ook 2 kinderen van max. 2 jaar hebben een hele tijd met ons meegelopen door het dorp en niemand die op ze let .... Aangezien ons Swahili erg beperkt is, konden we ook niet zeggen dat ze terug moesten. Daarna m'n kamer maar eens ingericht, het is ook zo wat om uit tassen te gaan leven. 's Avonds gegeten en spelletje gespeeld met de buren: Matthew uit Nieuw-Zeeland en Anne-Sophia uit Denemarken. Daarna heerlijk gaan slapen onder de klamboe.