De afsluitende week op de Maternity

Tijd voor een update, want de laatste week op de Maternity zit er alweer op. Alhoewel, officieel dan, want ik denk dat ik nog wel af en toe daar naartoe wil vanwege de gezelligheid met de nurses. Je hebt hier 4 verschillend soort personeel werken in het ziekenhuis. Allereerst medical attendents (groen pakje) die zorgen voor het transport van patiënten, maar dragen ook zorg voor het aanvullen van infuusvloeistoffen oid en het opdrinken van veel thee ;).  Daarnaast heb je de 'pinkies' (roze pakje) en dit zijn de nurses in opleiding. Tot slot heb je dan nog de nurses en de artsen (in opleiding) (witte outfit). 

Afgelopen week wilde ik graag een BLT zien (sterilisatie) want dat schijnt er hier nogal heftig aan toe te gaan voor vrouwen aangezien ze alleen de buikhuid verdoven en de rest niet, dat gaat onder de 'pole pole' (sorry). Nadat ik ruim 5 uur in het theatre had doorgebracht en diverse andere operaties had gezien, besloot ik maar terug te gaan naar de afdeling. Niemand kan je in theatre vertellen of die patiënt nog komt, wanneer die patiënt dan komt, welke chirurg of anesthesist er dan eventueel beschikbaar is en in welke operatiekamer het gaat plaatsvinden. Een van de kleine ingrepen die ik had gezien was een jongetje van 1-1.5 jaar oud die een blaascatheter moest vanwege een vernauwing waardoor er geen urine meer kon passeren. Uiteraard moest dat jongetje enorm huilen, maar ik kreeg hem stil met een filmpje op m'n telefoon (weliswaar een kerstwens van een Forever Friends beertje die uit een cadeaubox komt zetten, maar dat maakte niet uit ...). De operateur vond het machtig mooi en ging zelfs 'gek' lopen dansen om dat kindje op z'n gemak te stellen. Het OK personeel doet hier vrij weinig om patiënten op hun gemak te stellen en dat ben ik toch wel anders gewend in Nederland. Uit m'n eigen ervaring weet ik dat enige aanspraak wel fijn is als je daar ligt op zo'n operatietafel. Eenmaal op de ward aangekomen, zei de desbetreffende intern: o sorry, I postponed it ... toen ik vroeg naar de BTL.

Verder hebben afgelopen week 2 casus wel een fikse indruk bij mij achter gelaten. Allereerst een meisje van 5 jaar die van het dak van haar huis was gevallen (1.5-2 meter) en daarbij op een bizarre wijze haar nekwervels geluxeerd had. Dat meisje heeft echt mega veel engeltjes op haar schouder, want het lijkt erop dat haar schedel van haar 1e nekwervel geschoten is. Op de röntgenfoto leek het net de nek van een vogeltje. Bij de ochtendoverdracht werd gezegd dat haar nek nog niet gefixeerd was, dus ik vond dat een schone taak voor mij om dat eens te regelen. Een verkeerde beweging en ze zou of dood zijn of ernstig verlamd. Na 2.5 uur was het dan eindelijk zover: er zat een geimproviseerde nekkraag omheen. Er zal geprobeerd worden haar naar Dar te vervoeren aangezien wij hier geen neurochirurgische capaciteit hebben. Ze heeft op dit moment uitval van haar gehele linker arm en haar rechter arm deels. Bijzondere is dat lopen wel redelijk goed gaat. Ook bij dit meisje en de rest van de kinderen op die kamer (inclusief hun relatives) heb ik het kerstfilmpje weer ingezet. Nadat ik die 3 keer had afgespeeld was het tijd voor wat variatie en had ik nog een filmpje van Kim tijdens de Medusa Playbackshow. Die was toch wel favoriet bij de wat oudere kinderen :) Je kan zo weinig zeggen als je geen Swahili spreekt en de nurses niet willen vertalen ... vreselijk frustrerend. Ik ben dus afgelopen week toch maar begonnen met les gericht op wat ik in het ziekenhuis nodig heb. De volgende dag ben ik terug gegaan naar dat meisje en kon ik eea in het Swahili zeggen en ging die hele kamer voor me klappen en joelen, echt heel mooi! En van de moeder van het meisje kreeg ik een knuffel om me te bedanken.

De andere casus was een jongeman van 30 jaar die binnen werd gebracht 'in reception' (de eerste hulp). De laatste 2 dagen was het erg rustig qua zwangere vrouwen dus besloot ik eens mee te kijken op de eerste hulp. Hij werd heel slecht binnen gebracht, compleet in de war en hij was alleen maar bezig met ademen. Een gesprek was niet mogelijk. Hij was vanuit een klein health center naar ons verwezen en via hen wisten we dat hij een zeer ernstige bloedarmoede had (2.5-3, normaal is ong 9-10). Het meten van de zuurstofconcentratie was op de eerste hulp niet mogelijk want het apparaat bleek kapot, dus ik moest met hem naar de intensive care (IC) en de verantwoordelijke intern moest op de eerste hulp blijven vanwege de drukte. Zijn zuurstofconcentratie bleek 38% te zijn (normaal is 99-100%) en ik kon alleen maar denken: ik heb een groot probleem hier. De nurses op de IC handelen dan vervolgens anders dan ik gewend ben dus ik besloot zelf maar eea in gang te zetten want anders hoefden we überhaupt niets meer te doen (zuurstof, rechtop in bed, aan de enige monitor die ze hebben voor zuurstofconcentratie en bloeddruk, infuus, medicatie, bloed af laten nemen bij relative voor evt donatie etc). Ik voelde me verre van op m'n gemak omdat ik oa niet exact weet welke medicatie hier voorhanden is, dus begon ik stoicijns in m'n protocollenboekje van hier te bladeren om medicatie voor te schrijven die ik noodzakelijk achtte ... De nurses waren niet van plan de second on call te bellen - vraag me niet waarom en wat zij dachten - dus besloot ik snel terug te rennen naar de eerste hulp en te vragen of de intern dat wilde doen. Ik vind namelijk niet dat ik verantwoording kan nemen voor zo'n patient op de IC. Zogezegd zo gedaan en na 30-40 minuten had ik de intern on call en zijn supervisor op de IC, pfoe. De volgende dag bleek dat deze patient ernstige tuberculose had ... maar over de nacht was hij gelukkig wel erg opgeknapt :). 

Genoeg medische verhalen voor in deze blog. Natuurlijk maken we ook genoeg andere dingen mee. Zo zijn Leslie en ik van de week naar de naaister gegaan voor de eerste pasronde van onze jurk. Achter het naaiatelier was een ruimte van ongeveer 6m2 waar wij ons konden omkleden. Wij vermoeden dat zij daar woonde want er stond een bedje, een bankje en er was een keukentje. De jurk paste nog vrij redelijk ook, het was aan de bovenkant iets te krap en aan de onderkant iets te wijd, maar dat had ze meteen door. Na wat meten en afstrepen op onze jurk moeten we terug komen voor passessie 2. Na werktijd geniet ik nog steeds erg van de zon en spelen we 's avonds Kolonisten van Catan of kletsen we wat. In het weekend ontbijt ik met m'n joggingbroek en hemdje in de zon; iets waar ik wel aan kan wennen hoor! Ook hebben we met z'n zevenen een kampvuur gemaakt onder een fantastische sterrenhemel. Het was erg romantisch, al ontbraken de mannen :P. Van jungle fever hebben we allemaal geen last. Aankomend weekend staan er weer leuke dingen op de planning: het passen van de jurk, een Tanzaniaans festival met een lokaal bekende zangeres - in Nederland kan je vrijwel nooit naar een festival dat 10 uur duurt voor 5 euro haha -, m'n 3e Swahili les met Olivia, filmavond en relaxen! Aanstaande maandag ga ik voor 3 weken naar de chirurgie.