De ervaringen van pap en mam in Haydom

7 augustus 2013 - Haydom Lutheran Hospital, Tanzania

Wat fijn Kirsten weer te zien na zoveel weken! 

De reis naar Haydom via Frankfurt, Addis Abeba en Kilimanjaro naar Haydom duurde wel iets langer dan gedacht, 31 uur. Op het vliegveld werden we opgewacht door Clement, onze guide tijdens de safari, en een chauffeur die ons naar Haydom zou brengen. In Arusha moest nog even geld gewisseld worden om later te kunnen tanken. Clement gaf al aan dat de politie corrupt is, dat hebben we geweten. Na een paar kilometer werden we langs de weg gezet en was de chauffeur in overtreding bleek. Je weet niet echt wat er aan de hand is omdat er alleen Swahili gesproken wordt. Nadat er steeds 2 politiemannen rond de auto liepen en er allerlei discussies gevoerd werden, werd Clement gebeld die op een brommer naar ons toe kwam en het 'geschil' oploste door het betalen van 10.000 TSH (5 euro).
Onze chauffeur bleek alleen 'Haydom is far' in het Engels te kennen. Dat bleek waar te zijn. Na 4 uur op redelijke wegen, met toch wel grote gaten in het wegdek, sloegen we rechtsaf de dirt road op richting Haydom. Geen bord, een Swahili sprekende chauffeur, geen idee waar we ons op de wereld bevonden. Het werd donker. The African massage op de hobbelige weg leek geen einde te krijgen. De chauffeur kreeg in de gaten dat we de rit toch wel lang vonden duren en stak 3 vingers op. Wij hadden geen idee of hij nu 3 kwartier of 3 uur bedoelde, het bleek het laatste - 3 uur op de dirt road. Om 22.00 uur arriveerden we bij  Kirsten, doodop maar heerlijk haar weer te zien.

We wonen in een eigen Guesthouse en eten gezamenlijk met de andere blanke studenten en dokters. Gisteren en vandaag hebben Ad en ik een aantal uren met Kirsten meegelopen in het ziekenhuis. Ongelofelijk hoe dood en leven hier zo anders in de cultuur zijn. Maar ook welk geduld je moet hebben omdat de zorg hier zo anders werkt. Kirsten was bezig met een doodzieke patiënt, en toen de relative begreep dat ik haar moeder was kreeg ik direct de baby van de doodzieke vrouw in mijn armen. De geur in het ziekenhuis is niet te beschrijven, toch wel logisch als je in een hut woont en dagelijks water in grote plastic jerrycans moet halen.

Om 7.30 uur hield Kirsten een presentatie over reumatische hartziekten. Iets wat in NL bijna nooit en in Tanzania behoorlijk veel voorkomt. Door deze presentatie hoopt ze dat lokale artsen de symptomen herkennen en met de juiste medicatie iets kunnen betekenen voor deze patienten. Vanochtend tijdens sala (een kerkdienst op het ziekenhuis terrein) was er een moment waarop wij ons hebben voorgesteld aan alle kerkgangers - dokters, studenten, verpleegsters en pinkies (verzorgsters in opleiding). Daarna herkent iedereen je, de ouders van daktari Kirsten.

De lunch is heerlijk doordat Paulina 2x per week broodjes bakt (wij hebben hier een soort van all-inclusive). De lokale bevolking eet nooit brood. Wat zij wel eten is een soort pap van maïs, wat wij zagen tijdens een  bezoekje aan de middelbare school. Eerst welkom geheten door de directeur en onze namen in het grote boek geschreven. Wij mochten plaatsnemen op de rode bank in zijn kamer, waarna hij uitlegde dat hij de directeur was (toch wel een autoriteit...). Daarna mochten 2 Engelse leraren (waarvan er 1 behoorlijk Engels sprak) ons rondleiden op de school. Heel bijzonder om dit te kunnen zien, meer dan 1000 leerlingen waarvan er ongeveer 1000 op O (ordinairy) level en 61 op A (advanced) level zaten. Naar school gaan is niet voor iedereen vanzelfsprekend, per leerling per jaar kost het schoolgeld omgerekend 17.50 euro. Ook moeten ze een deel van de maïs oogst meebrengen naar school omdat ze daar eten en vaak ook slapen. Kinderen die ongeveer 10 kilometer van school wonen, lopen van en naar huis elke dag. In een klas zitten ongeveer 80 leerlingen van O en A niveau. Omdat niet iedereen op dezelfde leeftijd naar school gaat, zijn ook de leeftijden in een klas verschillend.  

Auto's zie je hier bijna niet, wel wat auto's van het ziekenhuis en wat public transport. Ik weet niet hoeveel mensen er in een bus passen, in ieder geval ontzettend veel. De bussen hebben geen lichten, geen bumpers en rijden heel hard. Dat geeft enorm veel stof, terwijl iedereen langs de kant van de weg loopt, woont en soms fietst. Mensen die hier een fiets bezitten voelen zich enorm trots. Ze vervoeren er ook werkelijk alles op. De voorvork is iets krom, zodat er meer gewicht meekan. Als we door het dorp lopen dan wordt Ad vaak aangesproken door kinderen dat ze op de foto willen om zichzelf daarna te kunnen bewonderen :P. Mzungu, picha zijn hiervoor de sleutelwoorden. Vanavond gaan we uit eten in Naman's bar, we wachten af ...

Foto’s

1 Reactie

  1. Pauline Stokvis:
    17 augustus 2013
    Je moet er wat voor over hebben om je dochter weer te zien;):). Heel veel plezier nog samen! Ben aan het genieten van jullie verhalen:). Groetjes!