De allerallerallerlaatste dag in Haydom

Wat ging de laatste week in Haydom snel! Erg leuk om mijn ouders zoveel mogelijk van het ziekenhuis en van de omgeving te laten zien. Ook grappig om de verbazing op hun gezichten te zien over hoe ik om ga met zo'n andere werkomgeving. Ik ben er inmiddels aan gewend dat de vertaling niet altijd klopt (je vraagt naar zuurbranden en het antwoord is geen buikpijn), er statussen of gegevens (foto's, bloeduitslagen) ontbreken, de patiënt er soms dagen ligt ook al heb ik die ontslagen (ze wachten op geld) en de medicatie pas gegeven wordt na de visite hoe ziek de patiënt ook is. Volgens mam had ik engelengeduld. De doodzieke patiënte die ik dinsdagochtend samen met haar had gezien - en zij de baby van in haar handen had - is vandaag overleden. Ik zag dit maandag al aankomen, maar voor haar voelde het toch gek dat vandaag daadwerkelijk te horen. 

Gisteren was het hier een public holiday (nane nane, de 8ste van de 8ste), dus na uitgeslapen te hebben, zijn wij met z'n 3-en richting Mount Harar gelopen. Voor pap en mam een bijzondere ervaring, want tijdens het lopen moet je af en toe de greppel in vliegen als er weer een dale dale of motor voorbij komt om de dust (stof) enigszins te ontwijken. Onderweg zijn alle mensen zo ontzettend vriendelijk en je krijgt een big smile toegeworpen als je 'habari' zegt (hoe gaat het?). Halverwege de route kregen we ook nog een demonstratie hoe je op z'n Afrikaans maïskolven van hun mais ontdoet: wat een herrie door die machine en wat een stof. Bij een mini-riviertje als gevolg van de droogte hebben we wat gegeten en gedronken en toen konden we voor 1.5 uur weer terug lopen. 's Avonds hebben we met z'n 13-en gegeten bij Naman's bar (friet, rijst, vlees in bladerdeeg, salade en banaan), erg geslaagd. Daarna bij een andere bar wat Konyagi - gin - verorberd. 

Vandaag was dan toch echt de laatste dag in het ziekenhuis: de laatste radiologiebespreking en de laatste keer ward round. Ik heb weer twee leuke culturele anekdotes meegemaakt. Als je hier als Iraqi (tribe) wordt opgenomen en je hebt wat last van je buik en van je hoofd, dan is er sprake van een Nyoka (een slang) in je buik die beweegt ... En als je als Datoga (tribe) ernstig ziek bent, dan verwijdert de familie je onderste twee snijtanden want niemand overlijdt zonder voedsel in de maag (ook niet als je bewusteloos bent, dan stoppen ze het gewoon in je mond). Een van de interns (dokter die 1 jaar ervaring op moet doen in de kliniek) had het voor vandaag ook helemaal uitgedacht: hij zou 's avonds met mij trouwen. Hij had zijn father in law al gespot en hoefde alleen nog wat dollars aan te leveren ... jaja. Mijn antwoord was dat ik wel in het wit wilde, oftewel, of ik mijn witte jas dan aan kon houden inclusief m'n witte broek. Mijn vader zei "in 3-en: nu niet, nou niet en nooit niet". 's Middags zijn we met Elisha naar zijn huis wezen kijken en hebben we ook nog een drum bij hem gekocht :). Helaas was het daarna tijd voor: het inpakken van de tas ... Wat heb ik hier een toptijd gehad met ontzettend leuke en lieve collega's!

Ik zeg: op naar de safari!